कथालेखन मराठी | खरे मातृत्व | Kathalekhan Marathi | Khare Matrutva |  Story Writing In Marathi |

                  

कथालेखन मराठी - खरे मातृत्व - Kathalekhan Marathi - Khare Matrutva - Story Writing In Marathi.

शिर्षक -  खरे मातृत्व.

दोन स्त्रिया -  मैत्रिणी - एक निपुत्रिक -दूसरीचे मूल पळविणे -प्रकरण न्यायालयात - दोघींचा मुलावर हक्क – निर्णय -मुलाचे दोन - तुकडे करा व दोघीना एकेक घ्या - -निपुत्रिक बाई गप्प - दुसरींची विनंती "माझा मुल हवं तर तिला दया - दोन तुकडे करु नका -मूल खऱ्या आईस मिळणे​- तात्पर्य.

एका गावात दोन स्त्रिया राहत होत्या. त्यातील एकीचे नाव गीता व दुसरीचे नाव वनिता असे होते. गीता आणि वनिता यांची खूप चांगली मैत्री होती. जीवनातील प्रत्येक सुखदुःखात गीता वनिता एकमेकींना चांगली साथ देत होत्या. त्या दोघींची ही कौटुंबिक परिस्थिती बऱ्यापैकी असल्यामुळे तसे त्यांचे आयुष्य हे बऱ्यापैकीच चालले होते.

अचानक एके दिवशी वनिताने गीताला सांगितले की काही दिवसातच तिला एक बाळ होणार आहे. ही आनंदाची बातमी ऐकल्यावर गीतालाही आत्यानंद झाला व आपल्या मैत्रिणीच्या घरात एक छोटेसे बाळ येणार आहे व काही दिवसांनी आपल्यालाही असे छोटेसे बाळ होईल हा विचार करून गीता खूप आनंदी झाली होती.

पुढे काही महिन्यातच वनिताला एक छानसं गोंडस बाळ झाले. परंतु गीताचे मात्र स्वतः चे बाळ होण्याचे स्वप्न काही कारणास्तव पूर्ण होणार नव्हते हे तिला कळले होते. आपली मैत्रीण वनिता हिला छानसे बाळ झाले आहे परंतु आपल्याला हे बाळाचे सुख मिळणार नाही हा विचार करून करून गीता नेहमी मनातल्या मनात दुखी होत असे.

हळूहळू काही दिवसांनी गीताच्या मनात वनिता बद्दल द्वेष निर्माण होऊ लागला होता. झालेले बाळ हे आपले का नाही किंवा आपल्याला असे बाळ का होऊ शकत नाही या गोष्टींनी ती वनिताचा मनातल्या मनात द्वेष करू लागली. परंतु वनिताला गीताच्या मनातील आपल्याबद्दलचा राग आपल्या बाळाबद्दलची इच्छा कधीच लक्षात आली नव्हती. म्हणून ती आपल्या बाळाला गीता कडे ही निर्धास्तपणे देत असे.

असेच एके दिवशी वनिताला काही कामानिमित्त बाजारात जायचे होते त्यामुळे तिने आपल्या सख्ख्या मैत्रिणीला म्हणजेच गीताला आपले बाळ काही वेळा पुरते सांभाळायला दिले. गीताने जेव्हा वनिताचे बाळ सांभाळायला मिळाले त्या बाळाबरोबर खूप खेळू लागली.

आता मात्र गीताला त्या बाळाचा फारच लळा लागला होता व हे बाळ आपल्यापासून कोणीही राहू नये यासाठी काहीतरी करावे लागेल अशी ती युक्ती करू लागली. काही वेळातच बाळाची खरी आहे म्हणजे वनिता आता बाजारातून येईल आणि हे बाळ आपल्याकडून हिरावून येईल हे गीताला समजले होते. परंतु वनिताचे बाळ आता काही केल्या आपण आपल्या हातातून जाऊ द्यायचे नाही असा तिने ठाम विचार केला होता.

ठरल्याप्रमाणे थोड्यावेळाने वनिता बाजारातून आली आणि गीताला आपले बाळ परत आपल्याला देण्यासाठी सांगू लागली एवढ्यात गीता तिला म्हणाली की हे बाळ तुझे नसून माझे आहे. हे बोलणे ऐकून वनिताला मोठा धक्काच लागला आपल्या बाळाला स्वतःचा बाळ सांगून गीता आपले बाळ आपल्यापासून हिरावण्याचा प्रयत्न करीत आहे हे समजताच वनिता च्या अंगावर दुःखाचा डोंगर कोसळला.

गीता असे का बोलत आहे या बाळाला स्वतःचे बाळ का सांगत आहे हे काही केल्या गीताच्या लक्षात येत नव्हती तिने गीताच्या अनेक विणवण्या केल्यावर काही करून माझे बाळ मला परत कर अशी ती तिची गयावया करू लागली. परंतु काही केल्या गीता तिचं ऐकायला तयार नव्हती. शेवटी वनिताने आपले बाळ पुन्हा मिळवण्यासाठी न्यायालयाकडे धाव घेतली.

न्यायालयात गीता व वनिता या दोघींनाही उभं करण्यात आले व हे बाळ नक्की कुणाचे आहे यावर आपापली बाजू मांडण्यास सांगितली. गीताने खोटे बोलून हे बाळ आपलेच आहे न्यायालयाला पटवून देण्याचा प्रयत्न केला तर वनिताने खरे सांगून हे बाळ आपलेच आहे हे न्यायालयाला पटवून देण्याचा प्रयत्न केल्या दोघींनीही आपापली बाजू व्यवस्थितपणे मांडल्यानंतर न्यायाधीशांनी एक युक्ती केली.

न्यायाधीश दोघींनाही म्हणाले की ह्या बाळावर दोघींचाही हक्क आहे त्यामुळे मी हा निर्णय देतो की या बाळाचे दोन समान तुकडे करण्यात यावे व दोघींनीही त्याचा एक एक तुकडा स्वतःबरोबर घेऊन जावा.

न्यायाधीशांचा हा निर्णय अतिशय थक्क करणारा होता व त्यांचा हा निर्णय ऐकताच गीता जी बाळाची खरी आई नव्हती ती मात्र हा निर्णय एकूण गप्प बसली परंतु वनिता ही बाळाची खरी जन्मदाती आई होती व बाळाचे दोन तुकडे करून दोघींना एक एक देण्यात यावे हा निर्णय ऐकताच तिच्या अंगावर शहारे उठले.

असे कसे काय एवढ्याशा बाळाचे दोन तुकडे करून एक एक तुकडा दोघी नाही देण्यात यावा हे मात्र वनिताला म्हणजेच बाळाच्या खऱ्या आईला पटले नाही.

आपल्या बाळाची अशी अवस्था होण्यापेक्षा निदान ते कोणाकडे तरी जिवंत राहावे म्हणून तिने न्यायाधीशांकडे रडत रडत विनंती केली की हवे असल्यास तुम्ही माझे बाळ गीताला द्यावे परंतु त्याचे असे दोन तुकडे करू नये. कारण बाळाचे असे दोन तुकडे करणे माझ्या मनाला वेदना देऊन जातील. त्यापेक्षा माझे बाळ कुठे एकीकडे जर सुखी होत असेल तर कृपया माझे बाळ तुम्ही गीताला द्यावे. ते बाळ नाही मिळाले तरी चालेल परंतु त्याचे चूक मला जास्त महत्त्वाचे आहे.

वनिताचे हे बोलणे ऐकून व तिच्या डोळ्यातील अश्रू पाहून न्यायाधीशांना लक्षात आले की वनिता हीच त्या लहान बाळाची खरी आई आहे व गीता ही साफ खोटे बोलत आहे. त्यामुळे ते आपला निर्णय बदलून नवीन निर्णय देतात की बाळ हे वनिताकडेच देण्यात यावे व गीताला खोटे बोलल्याबद्दल कठोर शिक्षा करण्यात यावी.

वनिताची बाळासाठी असलेली तळमळ पाहून गीताला स्वतःची चूक लक्षात येते व ती न्यायालयाची व आपल्या मैत्रिणीची म्हणजेच वनिताची मनापासून माफी मागते.

तात्पर्य -

( टीप - विद्यार्थ्यांनी कथेचे शिर्षक आणि तात्पर्य आपापल्या मते योग्य असे लिहावे. )

आमचे हे कथालेखन तुम्हाला कसे वाटले नक्की कळवा.