मी पाहिलेली गावची जत्रा - Mi Pahileli Gaonchi Jatra -मराठी निबंध - वर्णनात्मक

मी पाहिलेली गावची जत्रा - Mi Pahileli Gaonchi Jatra.

जत्रा

आमच्या गावी प्रत्येक वर्षी ग्रामदेवतेची जत्रा लागते. आमच्या गावचे हे 'ग्रामदैवत' खूप जागृत आहे. त्यामुळे खूप लांब लांबचे लोक या जत्रेला येतात आणि देवाचे आशीर्वाद ही घेतात. मी पण माझ्या आई बाबांबरोबर जत्रेला जातो. जत्रेला जायचं असेल तेव्हा मी आणि माझी बहीण आम्ही खूप खुश होतो. दरवर्षीच आमच्या गावी ही मोठी जत्रा भरते. या वर्षी पण आम्ही जत्रेला आलो आहोत. 

आईने आम्हा दोघांनाही नवीन कपडे घातले आहेत. या जत्रेमध्ये गावचे सगळे लोक एकत्रित आले आहेत त्याचबरोबर जे कामानिमित्त बेहेरगावी राहणारे लोक व आजूबाजूच्या गावातील लेकीबाळीही या जत्रेला आवर्जून आलेल्या आहेत.

आम्ही जसे जत्रेच्या ठिकाणी पोहोचलो तसे मला खूपच आनंद झाले. पण एवढी गर्दी होती की मी बाबांचा हात घट्ट पकडून ठेवला होता. तिकडे खूप वेगवेळ्या प्रकारची दुकानें मांडली गेली होती. जिलेबी, रसगुल्ला, गुलाबजामून अशी खूप स्वादिष्ट अश्या खाण्याची दुकानें रांगेने लागली तर होतीच परंतु सुंदर सुंदर कपड्यांची आणि आकर्षक अश्या खेळण्यांचीपण खूप दुकानें होती. कडेलाच एक भेळवाला मस्त चटपटीत भेळ बनवत होता. त्याच्या शेजारीच मतिच्या वस्तूंवर सुबक नक्षीकाम केलेली भांडी एक व्यक्ती विकत होता. शेव, रेवढ्या, नारळ, फुले, गजरे, रंग-बिरंगी चष्मे, बांगड्या या सर्वांची ही दुकानें रांगेत होती. 

पण सर्वात जास्त मला जी गोष्ट आकर्षित करत होती ती पुढेच होती ती म्हणजे भला मोठा आकाश पाळणा ! कधी एकदा त्यात जाऊन बसतो आणि उंचावरुन खाली वर फिरतो असं मला झालं होत. बाबांना मी तिकडे जाऊया म्हणून सांगितलं. बाबांनी मला आकाश पाळण्यात बसवलं आणि माझा आनंद गगनात मावेनासा झाला. आकाश पाळणा जसा वर उंच उंच जात होता तसतसें खाली असलेली दुकानें आणि लोक मला अगदी छोटी छोटी दिसत होती. ते पाहून मला खूप गमंत वाटली.

मला तर खूप मज्जा आली पण माझी बहीण त्यात बसायला घाबरत होती. तिने आईचा हात घट्ट पकडला होता. आणि ती खालूनच मला आकाश पाळण्यात गोल गोल फिरताना बघत होती. थोड्या वेळाने मी खाली आलो तेव्हा तिने आईला लांबून खेळण्याचं दुकान दाखवलं. तिला एक बाहुली आवडली होती. सुंदर लाल फ्रॉक मधील ती बाहुली लुकलुकणाऱ्या डोळ्यांनी अशी बघत होती जणू काय ती खरीच जिवंत आहे. दुकानदाराने ती समोरच लावून ठेवली होती. आईने माझ्या बहिणीसाठी ती बाहुली विकत घेतली तेव्हा ती खूप खुश झाली होती.

शेजारीच आम्ही एक फोटोग्राफर ही पहिला जो तिकडे काही लोकांचे सुंदर फोटो काढून देत होता. आम्हीही त्याच्याकडून फोटो काढून घेतले. त्यानंतर आम्ही दोघ जवळच एक छोटी मिनी ट्रेन होती त्यात बसायला गेलो. खूप मज्जा आली त्या ट्रेन मध्ये आम्हाला. यावेळी मला माझ्या जवळच्या मित्रांची खूप आठवण येत होती ते ही या जत्रेत असते तर अजून मज्जा आली असती असे सारखे वाटत होते. 

पुढे जवळच एक बांगड्याचे दुकान होते आणि त्यात खुप निरनिराळ्या रंगांच्या सुंदर सुंदर बांगडया होत्या. आईने तिथून स्वतःसाठी सुंदर बांगड्या घेतल्या. बाबांनीही स्वतःसाठी एक सदरा घेतला. 

तेवढ्यात मला तिकडे एका कोपऱ्याला एक छोटंसं मांजरीचं घाबरलं पिल्लू दिसलं. ते सतत ओरडत होत. कदाचित ते त्याच्या घरच्यांना शोधात असेल. ते इवलस पिल्लू या जत्रेमध्ये हरवल होत असं वाटल. त्याला रस्त्याच्या कोपरा कोपराने जाता येत नव्हत. मला मनातून त्याची खूप दयां आली. बाबांनी त्याला उचलून जवळच असणाऱ्या एका मऊ जागेवर ठेवलं. मला ते पिल्लू खूप आवडलं होत आणि मला ते घरी न्यायचं होत. पण तस करण शक्य नव्हत. माझ्याकडे घरी आधीच एक कुत्राच पिल्लू होत. शेवटी त्या पिल्लाला त्याच्या घरचे भेटले.

जत्रेच्या या दिवशी 'बगाड ' असते. बगाड म्हणजे एका लाकडी काठीला माणसाला वर उंचावर बांधून फिरवतात. आणि मग खाली उतरवितात. पुढे याच माणसाच्या हातून देवाची पूजा होते. हा मान परंपरेनुसार चालत आलेला असतो. बगाड बघण्यात मला खूप गंम्मत आली.

तिकडे वेगवेगळ्या प्रकारची लोक फिरत होते आणि जत्रेचा आनंद घेत होते. लहान मुले तर सर्वात जास्त आनंदी होती. एका ठिकाणी तंबूमध्ये नाटक चालू होते तर एका ठिकाणी रस्त्यावर काही लोक दोरीवर चालण्याच्या खेळाच्या कसरती दाखवत होते. थोडा वेळ आम्हीही त्या सर्वांचा आनंद घेतला.
आता मात्र मला खूप भूक लागली होती. आम्ही जवळच एका खाण्याच्या दुकानात गेलो. आम्ही खूप दमलो होतो आणि आई बाबा ही खूप दमले होते. तिकडे आम्ही थोडे खाऊन घेतले. खूप उशीर झाला होता. घरी निघायचे होते परंतु मला अजून थोडे थांबायचे होते. 

मला जत्रा खूपच आवडली होती मला तिकडून जायचे मनचं करीत नव्हते. कारण शहरात आपण नेहमी धकाधकीच्या जीवनात व्यस्त असतो परंतु असे या जत्रेच्या निम्मिताने आपण गावची शुद्ध हवा, पाणी, चुलीवरचा स्वादिष्ट स्वयंपाकाचा आनंद लुटण्यासाठी येतो आणि परत जाताना आनंद, समाधान आणि प्रसन्नतेची शिदोरी घेऊन घरी जातो त्याचप्रमाणे आम्हालाही आता शेवटी निघावे लागले आणि मी सतत मनात हा विचार करू लागलो की पुढील वर्षी जत्रा कधी येईल त्यावेळी पण मी नक्कीच येईन.

आमचा हा लेख तुम्हाला कसा वाटला ते नक्कीच कळवा. धन्यवाद.